Ik lees iedere week nieuwsbrieven en studies. Véél nieuwsbrieven en studies. Allemaal geven ze om ons. Om ons welzijn, onze work life balancence, onze self care.
En toch valt het op dat geen enkele van die nieuwsbrieven of studies praat over mensen.
Boston Consulting was de druppel deze week die me aan het schrijven bracht. Ze schreven over de pandemie en de “war on talent”. Volgens mij woedt die oorlog intussen al mijn hele carrière. Ze kwamen tot een inzicht. “Talent won”. Hoe kan het ook anders?
Er wordt geschreven (niet alleen door Boston) in termen die niet alleen klinisch aanvoelen maar die ook regelrecht ingaan tegen hetgeen ze proberen te vertellen. Er moet een “hercalibratie” komen van de relaties die we met elkaar hebben. We moeten een “innovatie spier ontwikkelen” met uiteraard de nodige agile termen erbij en grafieken om het te bewijzen. Het individu moet “performen”en “excelleren”. Lijkt wel een wagen die op onderhoud moet.
Ik praat voor mezelf, maar ik kalibreer geen relaties. Niet op het werk en niet in mijn privé leven. Ik doe niet aan innovatie omdat het in de glossy magazines staat en ik voer geen oorlog met mijn teams om talent. Ik gruwel van het gemiddelde evaluatiegesprek, laat staan dat ik individuele performance metrics zou bijhouden. Mijn mensen zijn geen machines die ik moet tweaken en pimpen. En als ik zeg “mijn mensen”dan bedoel ik iedereen waarmee ik samenwerk.
Ik praat gewoonweg. Mag dat nog even? Gewoon even praten, die kop koffie of thee erbij. Tijd maken voor elkaar. Niet even een “small talk”omdat het goed staat in je “onderhandelingspositie” uit je opleiding “neurolinguïstisch programmeren”.
Meer dan 80% van alle omgevingen waar ik kom begint het daarmee. Praat met elkaar. Dialogeer. Luister echt naar elkaar, naar de mens en de mening. Ik beloof je dat we een pak beter en vrolijker zullen samenwerken.
En wie weet komt het dan met onze balans ook wel beter 😉
